Zwanger in de sneeuw

Naar aanleiding van mijn oproep op Facebook voor een zwanger model meldde Jolanda zich als eerste bij mij. 35 weken zwanger van haar derde kindje en sinds afgelopen zaterdag lekker met verlof. “Wat is eigenlijk precies de bedoeling?” En na mijn uitleg leek het haar wel erg leuk om model te staan voor mij. En zo reed ik de volgende ochtend tegen 9: 00 uur haar kant op. In de auto gaf de thermometer aan dat het op dat moment -5 graden Celcius was buiten. Even dacht ik: “Kan ik dit wel maken? Kan ik dit wel doen met een hoogzwangere dame? Het is wel érg fris buiten….”

Maar toen ik bij Jolanda aan kwam overtuigde zij mij dat het wel kon, dat ze het wel zag zitten en dat ze er zin in had. En dus trok zij de mooie jurk aan die ik meegenomen had en vertrokken we naar de locatie waar we foto’s gingen maken. Een prachtige jurk, dat is ook wat je terugziet op de foto’s. Daaronder een hemdje, een thermolegging, een extra legging, sokken en snowboots hoeft eigenlijk niemand te weten. 😉 En tussendoor gauw vest, jas en shawl aan. Jolanda had de regie; ging het niet, was het toch té koud, dan waren we gewoon klaar!

Maar Jolanda kreeg het helemaal niet zo snel koud! En zo heb ik prachtige foto’s kunnen maken van een stralende zwangere vrouw die in een prachtige positiejurk uit het witte landschap knalt! Voor mij een opdracht die ik heel graag wilde doen, en voor Jolanda een bijzondere herinnering aan deze zwangerschap.

011703-16-bewerkt 011703-28-bewerkt 011703-90-bewerkt 011703-99-bewerkt 011703-169-bewerkt

 

Als bruidspaar waren we onder de indruk van alle aandacht die door Tina in de voorbereiding, het weekend zelf, en ook na de bruiloft in het creeeren van de reportage gestoken werd.

De uitkomst is een prachtig boek wat we enkel kunnen beschrijven als een kunstwerk. We hadden enkel met Tina een aantal zaken besproken die we graag wilden zien - voor ons waren dat veel fotos van (hopelijk lachende) gasten, weinig stijf geposeer, en vooral een indruk van het weekend, en verder hadden we weinig wensen. Wat we niet hadden verwacht was wat Tina met deze vrijbrief zou doen.

Wanneer we de reportage nu doorkijken hebben we echt het gevoel dat we dat het weekend opnieuw en opnieuw mogen beleven. Het leest haast als een verhaal, waarin we het weekend mogen zien door de ogen van Tina. Elke keer zien we weer een klein detail, of iemand in de achtergrond wat je voorheen nog niet opgevallen was.