Een paar weken geleden werd ik door Nienke, een moeder van 3 kinderen, aangesproken terwijl ik mijn kinderen naar school bracht. Of ik ook schoolfoto’s maakte? Niet op de school in Winsum waar haar oudste zoon op zit, maar op de ‘school’ waar haar tweede zoon op zit. Haar tweede zoon zit namelijk op een kinderdagcentrum voor kinderen met een verstandelijke en lichamelijke beperking. En zo, ik lopende met mijn kinderen en zij fietsend met haar zoon, probeerde ze me uit te leggen hoe het zat en wat de bedoeling was. Op ‘normale scholen’ is het gewoon dat de kinderen jaarlijks op de schoolfoto komen. Op het kinderdagcentrum is dat niet het geval. En de ouders van deze kinderen zouden het ook zo leuk vinden om ook een foto van het kind dat hier zit te hebben. Ze hadden al diverse schoolfotografen gevraagd maar niemand durfde of wilde het aan. En zo waren ze al 4 jaar op zoek. Een hoop informatie in een paar minuten. “Nou ja, denk er maar even over na!” zei ze toen ze doorfietste. Er over nadenken had niet zoveel zin, het begrootte me dat er niemand was die dit wilde of kon doen. De beslissing was dus eigenlijk al wel gemaakt.
Na nog een telefoontje op een rustiger moment om even door te spreken wat ik kan verwachten, wat ik van de kinderen daar kan verwachten (wat kunnen ze bijvoorbeeld wel en niet, hoe reageren ze op mij, kan ik flitsen of niet) en om aan te horen wat zij nou graag wilden hebben heb ik de knoop doorgehakt en aangegeven dat ik de foto’s zou willen maken en hoe we dat zouden gaan doen.
Twee weken geleden ben ik met Nienke naar kinderdagcentrum De Kleine Beer in Groningen geweest. Ook voor mij spannend. Want, volledig onbekend terrein. Wat voorbereid door Nienke, maar omdat haar zoon daar zit voor haar ook alweer vertrouwd terrein. We hebben alle klassen bezocht, alle kinderen gezien, een hoop knuffels en een dikke kus van de zoon van Nienke gehad en bekeken waar we het beste foto’s konden gaan maken. Dit zijn geen kinderen die je leuk neer kunt zetten op krukjes, een trapje of kratjes voor een leuke achtergrond. Dat was voor ons de reden om te kiezen voor het maken van de foto’s terwijl de kinderen buiten speelden. Daar leefden ze op, waren ze in hun element én hadden we prachtige herfstkleuren in de tuin.
Afgelopen dinsdag was het dan zo ver! En het mocht zo zijn; het was droog en niet koud, een prachtige herfstdag. Klas voor klas kwamen ze naar buiten. De gele beren, groene beren. oranje beren, etc. Het was creatief zijn, momenten vangen, Nienke naast mij zingend, schreeuwend en joehoe-end in mijn oor al zwaaiend en gooiend met blaadjes om aandacht te trekken. Geduld hebben, juist even niets zeggen, versteld staan, liggend, lopend, zittend op de natte grond foto’s maken, vol bewondering kijken naar de begeleiders en wederom ook weer een kus gehad van de zoon van Nienke. Het was een bijzondere dag, een mooie dag. Ik heb prachtige portretten kunnen maken van deze kinderen.
Ik heb Nienke achteraf een paar foto’s gestuurd zodat ze een beetje een beeld had van wat we gemaakt hadden en zodat ze dit ook kon laten zien bij De Kleine Beer omdat het ook voor hun nieuw was (en iedereen natuurlijk hartstikke nieuwsgierig was). De volgende dag vertelde ze dat de moeder van één van de kinderen haar had opgebeld, huilend. Haar dochter was nog nooit zo mooi op de foto gekomen…. Daar kan ik alleen maar stil van worden, én zo blij dat ik deze opdracht heb mogen doen en mensen met zoiets ‘kleins’ zo gelukkig kan maken.
